بیماری مخملک دریایی/ آمیل اودینیوم: بحث در مورد این بیماری و گزینه های در دسترس برای درمان آن

بیماری مخملک دریایی/ آمیل اودینیوم

بحث در مورد این بیماری و گزینه های در دسترس برای درمان آن آمیل اودینیوم که معمولاً با نام مخملک دریایی نیز شناخته می شود، یکی از بیماری های معمول در بین ماهی های زینتی گرمسیری و همچنین ماهی های خوراکی است. در نتیجه، تحقیقات زیادی در زمینه کنترل و ریشه کنی آن صورت پذیرفته است. از آن جایی که این پژوهش علمی شامل بررسی درمان بیماری است، می تواند برای علاقمندان به ماهیان زینتی دریایی بسیار با ارزش باشد. آمیل اودینیوم یک داینوفلاژیت است. از آن به عنوان نوعی جلبک انگلی تک سلولی که دارای دو تاژک است یاد می کنند که دارای هر دو ویژگی گیاهان و حیوانات است. تعیین طبقه بندی آن تا حدودی پیچیده و دشوار است؛ گیاه شناسان ترجیح می دهند که آن را گیاه بنامند، اما در سال های گذشته، متخصصان جانورشناسی مدعی شده اند که او یک پروتوزوا است. آمیل اودینیوم در حال حاضر به به عنوان نوعی جانور مابین گیاهان و حیوانات شناخته می شود که هم فتوسنتز می کند و هم حرکت می کند. به هرحال، چنان چه آن را حتی به عنوان پروتوزوا طبقه بندی نکنید، آمیل اودینیوم چرخه پیچیده ای دارد که شبیه به کریپتوکاریون و مخملک آب شیرین می باشد. مراحل تغذیه این انگل تروفونت نامیده می شود. این انگل قادر است که به وسیله ریشه خود به بدن ماهی آلوده متصل شود، ریشه های این انگل ساختاری هستند که این انگل از آن ها برای نفوذ، نگهداشتن و تغذیه از میزبان خود استفاده می کند. هنگامی که تروفونت بالغ و به طور متوسط به قطر 80 – 100 میکرومتر یا حداکثر 350 میکرومتر می رسد، ماهی میزبان را از بین برده و مرحله ای را به نام تومونت شکل می دهد. فرآیند تقسیم باروری مجدداً آغاز شده و یک تومونت به صورت مکرر تقسیم می شود و تا 256 فرزند تقسیم می شود. او می تواند این فرآیند را در طی سه تا پنج روز در دمای 77-72 درجه فارنهایت خیلی سریع انجام دهد. پس از توقف تقسیم ها، کیست ها چسبیده و داینوفلاژیت های ریزی را آزاد می کند که قطر آن ها 12 تا 15 میکرومتر است. گاهی اوقات گزارش شده که تومونت های آمیل اودینیوم در معده، روده یا مری ماهی کشف شده است. من به روشنی می گویم که این به این معنا نیست که مخملک دریایی دوره خاموشی را نشان می دهد، یا قادر است که از طریق مخفی شدن در درون بدن میزبان خود، از درمان بگریزد، بلکه، اعتقاد بر این است که این تومونت ها در جای دیگر توسعه یافته و پس از آن توسط ماهی مصرف شده اند. به دلیل چرخه عمر آن، عموماً توصیه می شود که برای جلوگیری از انتشار این بیماری، به مدت 20 روز ماهیان خود را قبل از معرفی به تانک اصلی قرنطینه کنید، اما من از اکثر علاقه مندان می خواهم که ماهیان خود را برای مدت یک ماه کامل و یا به مدت شش هفته قرنطینه کنند. دلیل اول بخاطر یکسان بودن نشانه های آن با کریپتوکاریون است. از آن جا که حداقل یک ماه طول می کشد تا مشخص شود که خرید جدید شما دچار کریپتوکاریون است یا خیر بهتر است که در واقع به مدت طولانی تری ماهیان خود را در قرنطینه نگه دارید. دوم، نشانه های این عفونت واضح نیست و به نظر من می تواند از دست اکثر آکواریوم داران در برود. قرنطینه کردن به مدت یک ماه کامل باید زمانی کافی برای آگاهی از اعلائم این آلودگی برای شما باشد. علائم بیماری مخملک دریایی نسبتاً ظریف است. به نظر می رسد که مشکلات تنفسی یکی از رایج ترین نشانه های آن است. علائم دیگر شامل کاهش اشتها یا از بین رفتن کامل اشتها، مالیدن بدن به اشیاء درون آکواریوم، شنای نامنظم و پوشش مخملی یا غبار مانند بر روی بدن می باشد. آمیل اودینیوم در مرحله اول، بافت زنده بدن ماهی را نشانه می گیرد، بنابراین زمانی که بر روی بدن ماهی گسترش پیدا کند، ماهی را به شدت آلوده می کند و احتمالاً امید بهبودی دور خواهد بود.

گزینه درمانی 1: ایمنی طبیعی

همان طور که با کریپتوکاریون ثابت شد، ماهی می تواند پس از چندین بار مواجهه غیر مرگبار، نسبت به آمیل اودینیوم ایمنی پیدا کند و این ایمنی می تواند حداقل تا شش ماه دوام داشته باشد. در یک آزمایش، تعدادی دلقک ماهی گوجه ای را در یک هفته و به مدت سی دقیقه در یک ظرف در معرض 000،40 دینوپور قرار دادیم. پس از آن، به مدت سه روز به یک آکواریوم جداگانه منتقل شدند. در پایان، هر ماهی قبل از انتقال به آکواریوم های مختلف ریکاوری، به مدت سه دقیقه حمام آب شیرین داده شد. هر کدام در آکواریوم های ریکاوری در غلظت مس 0.15 – 0.020 میلی گرم بر لیتر برای از بین بردن و درمان آلودگی های احتمالی نگهداری شدند. ماهی ها به مدت یک هفته در آن جا نگهداری شدند تا به آن ها فرصت داده شود که بهبود پیدا کنند. بعد از این، این فرآیند مجدداً با قرار گرفتن در معرض درمان های دیگر تکرار شد. پس از 14 روزه، تعداد قابل توجهی از ماهیان به آزمایش واکنش ایمنی نشان دادند و پس از 28 روز، تنها یک ماهی از تروفونت ها رها گشته بود. آنچه که برای من جالب بود، عملکرد دفاعی بود. ماهی های ایمن همچنان به دینوپور وابسته بودند، اما به دلایلی نامعلوم، تروفونت ها هرگز رشد نمی کردند، و میزبان خود را پیش از موعد رها می کردند. این استدلال به وجود آمد که پاسخ ایمنی ماهی، شامل یک مکانیسم آنتی تروفونت بود که به واسطه آن ماهی میزبان که ایمنی را کسب کرده بود، می توانست تروفونت ها را رد کند یا حداقل به شدت از رشد تروفونت ها جلوگیری کند. سپس نویسندگان آن را برای حفاظت از امکانات آبزی پروری پیشنهاد دادند. آخرین ملاحظات جالب در مورد این تحقیق مربوط به ویژگی های ایمنی است. در حالی که محققان قصد انجام آزمایش هایی را داشتند تا بفهمند که آیا این ایمنی فقط در برابر آمیل اودینیوم عمل می کند، به طور تصادفی، شیوع غیر منتظرانه ای از کریپتوکاریون را داشتند. این نشان می دهد که هر کدام از ایمنی های به دست آمده مربوط به یک انگل خاص است. این موضوع برای کسانی که هنوز به ضرورت درمان در قرنطینه پی نبرده اند، یک زنگ بیدار باش است. بهتر است که ایمن باشیم تا این که بخواهیم تاسف بخوریم. حتی متخصصین آسیب شناسی ماهی با تجارب زیاد نیز گاهی در انتخاب اشتباه می کنند. قرنطینه، قرنطینه، قرنطینه! در حالی که به نظر می رسد که ایمنی طبیعی راه حلی برای این بیماری است، قطعاً به آن تکیه نمی کنیم. چندین بار در صفحات مختلف خوانده ام که مشکلات بیماری به خاطر استرس است، و بنابراین اگر ما از دست استرس رها شویم، سیستم ایمنی خود ماهیان از ماهی در مقابل عفونت محافظت می کند. توصیه می شود که ماهیان خود را با یک رژیم غذایی عالی تغذیه کنید و کیفیت مطلوب آب را حفظ کنید، در چنین شرایطی مشکلات شما از بین خواهند رفت. تجربه به من نشان داده که متاسفانه، بدون پیشگیری و درمان به موقع، معمولاً ماهی شما از بین می رود. طبق تجربه من، آمیل اودینیوم همیشه بدون تشخیص و درمان به موقع، می تواند به سرعت کشنده باشد. منتظر ماندن برای عملکرد ایمنی طبیعی، به نظر من بی فایده است. به خاطر داشته باشید که ماهی ها بارها در معرض آزمایش قرار گرفته اند و سپس با استفاده از حمام آب شیرین و مس درمان شده اند. تنها پس از چندین مواجهه و درمان های بعدی بود که در نهایت ایمنی تضمین کامل داد.

گزینه درمانی 2: مس

مس به طور گسترده ای در دسترس، ارزان و اثربخشی آن اثبات شده است. این ویژگی، آن را تبدیل به پر استفاده ترین روش درمان شیمیایی برای این انگل در ایالات متحده ساخته است. اما، در مقابل همه ی ویژگی های مثبت آن، مس گاهی می تواند مشکل ساز باشد. مس طیف وسیعی از اثربخشی را دارد؛ مقادیر بیش از حد آن می تواند برای ماهی ها کشنده باشد و مقادیر کم آن نیز بی فایده خواهد بود. برای تعیین میزان غلظت آن نیاز است که روزانه یا در بعضی مواقع دو بار در روز تست انجام شود.

گزینه درمانی 3: کلروکین دی فسفات

کلروکین دی فسفات یک راه درمانی ایمن و موثر برای آمیل اودینیوم محسوب می شود. تنها مقدار 5 – 10 میلی گرم بر لیتر از آن در مدت 10 روز آلودگی را از بدن ماهی پاک می کند. این عالی به نظر می رسد، اما اشکالاتی نیز وجود دارد. اول این که پیدا کردن آن سخت است. من فقط یک شرکت را می شناسم که این دارو را در صنعت آکواریوم عرضه کرده است، aqua tronic’s marex. در حالی که گزارش شده که برای ماهی ها امن است اما برای میکرو جلبک ها و بی مهرگان سمی می باشد. به هرحال این یکی دیگر از راه های درمانی موثر است که همانند مس نمی توان از آن در آکواریوم اصلی استفاده کرد. آیا من اهمیت استفاده و داشتن یک مخزن قرنطینه مناسب را ذکر نکردم؟ تهیه کنید و از آن استفاده کنید.

گزینه درمانی 4: حمام آب شیرین

(عکس از دلفیران)

ثابت شده که 5 دقیقه حمام آب شیرین همه ی تروفونت ها را نه، اما اغلب آن ها را از بین می برد. اشکال حمام آب شیرین این است که هیچ تاثیری بر روی تروفونت ها و دینوپورهای موجود در آکواریوم ندارند. حتی اگر شما موفق شدید و حمام آب شیرین 100% موثر باشد، پس از این که ماهی را به آکواریوم منتقل کردید مجدداً آلودگی به ماهی شما انتقال می یابد. حتی اگر این روش کاملاً موثر نباشد، اما می تواند مفید باشد. به عبارت دیگر، این روش می تواند برخی از آلودگی های فصلی ماهیان را قبل از استفاده از گزینه های درمانی دیگر از بین ببرد. همچنین حمام آب شیرین می تواند یک روش موثر برای تشخیص صحیح بیماری آمیل اودینیوم باشد. همچنین حمام آب شیرین می تواند به خودی خود یک روش درمانی موثر باشد. ماهی آلوده را به مدت 5 دقیقه در معرض حمام آب شیرین قرار داده و سپس آن را به یک آکواریوم تمیز انتقال دهید. این روند را هر سه روز یکبار تکرار کنید، در مجموع سه مرتبه. در پایان این دوره درمانی، ماهی احتمالاً باید سالم و بدون انگل باشد. من نمیخواهم این روش را پیشنهاد کنم. این روش در حالی که می تواند موثر عمل کند، به عقیده من، به ماهی استرس زیادی خواهد داد. در این مورد باید گفت که این روش درمانی به همان اندازه که موثر است، می تواند برای ماهی بیمار بد باشد.

گزینه درمانی 5: فرمالین

یک محلول گاز فرمالدئید در آب است، یک روش درمانی بحث برانگیز برای آمیل اودینیوم. برخی مطالعات نشان داده که فرمالین باعث از بین بردن تروفونت ها از بدن ماهی های آزمایش شده است. این روش نیز همانند حمام آب شیرین و انتقال ماهی به تانک درمان است. 150 تا 200 پی پی ام فرمالین در مدت شش ساعت باعث نابودی کامل خواهد شد. همچنین قرار گرفتن در معرض 100 پی پی ام از آن نیز به مدت 9 ساعت همین اثر را دارد. اما اگر ماهی حمام فرمالین مصرف کند و سپس به همان آکواریوم آلوده منتقل شود، به راحتی دوباره دچار بیماری می شود. بین استفاده از فرمالین و حمام آب شیرین، من حمام آب شیرین را ترجیح می دهم. فرمالین، ترکیبی نسبتاً تند و زننده است. در تحقیقات آزمایشگاهی بر روی موش ها، مشخص شده که فرمالین می تواند باعث ایجاد سرطان و آسیب به ریه در انسان بشود. به همین دلیل است که معمولاً توصیه می شود که از فرمالین فقط در مناطقی که دارای تهویه مناسبی است، استفاده کنید. فرمالین به میزان عجیب و غریبی بر چرخه حیات آمیل اودینیوم اثر دارد. فرمالین می تواند تروفونت ها را مجبور کند که میزبان خود را ترک کنند، اما آن ها را از بین نمی برد تا تومونت ها را تشکیل دهند. فرمالین در غلظت 200 پی پی ام می تواند به طور موقت تقسیم و تشکیل دینوپورها را مهار کند، اما اگر فرمالین حذف شود دوباره تولید آن ها آغاز خواهد شد. پس، در برابر تومونت های مضر سودمند نیست، اما در برابر دینوپورها موثر است.

گزینه درمانی6: هیپوسالینیتی

در حالی که هیپوسالینیتی غالباً برای درمان بیماری ایک (سفیدک) توصیه می شود اما علیه بیماری مخملک دریایی (آمیل اودینیوم) بعید به نظر میرسد که مفید واقع شود. آمیل اودینیوم نسبت به کریپتوکاریون، می تواند در طیف گسترده تری از شرایط محیطی زنده بماند. معمولاً شوری ppt16 به مدت 28 روز برای از بین بردن کریپتو کاریون توصیه می شود، اما آمیل اودینیوم در میزان شوری 3 تا ppt45 نیز یافت شده است، آن ها در میزان شوری 16.7 تاppt 28.5 شرایط مطلوبی برای تولید مثل خواهند داشت. پس واضح است که کاهش شوری نمی تواند بر روی آن ها موثر باشد.

گزینه درمانی7: آکری فلاوین،آمینو آکریدین و درمان ترکیبی فرمالین

این دارو یکی از داروهایی است که اخیراً وارد بازار شده است. شهرت آن به خاطر این ادعاست که میگوید برای مرجان ها امن است. در حقیقت، بر روی برچسب پشت بطری از اصطلاح “ریف سیف” استفاده شده و سپس این گونه می گوید: برای تمام ماهیان (از جمله ماهی های بدون فلس)، گیاهان، مرجان ها و بی مهرگان بی خطر است. بر عملکرد فیلتراسیون بیولوژیکی اثر نمی گذارد. عناصر تشکیل دهنده آن آکریفلاوین، آمینوآکریدین و فرمالین بیان شده است. بیایید این ها را به ترتیب مورد بحث قرار دهیم. آکریفلاوین بر ضد برخی از عفونت های باکتریایی، قارچی و انگلی عمل می کند. من حتی متوجه شدم که آکریفلاوین در غلظت ppm6 بر علیه تولید مثل تومونت ها عمل می کند. ضعف آن این است که گزارش شده که به عنوان عاملی موثر در برابر هر گونه عفونت، باکتری و قارچ یا انگل عمل نمی کند. همچنین آب را دچار تغییر رنگ می کند، به ویژه در یک آکواریوم ریف با موجودات فتوسنتز کننده که نیاز به نور برای تولید انرژی دارند و همچنین برای برخی از ماهی ها می تواند سمی باشد. به دلیل سمیت بالقوه آن برای بعضی از ماهیان، در یک اکوسیستم پیچیده مانند آکواریوم ریف جا افتاده استفاده نمی شود. من نتوانستم اطلاعات زیادی را درباره درمان بیماری ماهی ها با آمینوآکریدین پیدا کنم. این یکی از مواد تشکیل دهنده تترا است که در حال حاضر قطع شده است. او ادعا می کند که علیه آمیل اودینیوم عمل می کند. فرمالین آخرین فاکتور مورد بررسی ماست. در روش درمانی شماره 4 در مورد اثرات محدود آن بر روی آمیل اودینیوم بحث کردیم. با این حال گزارش شده که فرمالین برای جلبک ها و گیاهان سمی است. از نظر من استفاده از آن در آکواریوم های ریف می تواند اثرات سوء داشته باشد. قبل از این که با خیال راحت از این داروی ترکیبی در آکواریوم ریف استفاده کنم، باید شاهد اثبات اثر آن بر روی آمیل اودینیوم، و مهمتر از همه، نتایج آزمایش سم شناسی آن باشم تا مطمئن شوم که برای ساکنین آکواریوم من امن است.

گزینه درمانی8: اسید اسکوربیک

اسید اسکوربیک یکی دیگر از داروهایی است که ادعا می شود روشی مناسب برای درمان مخملک دریایی است.

توضیحات بسته بندی:

برای بی مهرگان و جلبک ها امن است. برای حصول بهترین نتیجه، دوره درمان را کامل کنید. فیلترکربن و دیگر فیلترهای شیمیایی را حذف کنید. بر روی فیلتر مکانیکی اسفنج قرار دهید. از ازون یا اشعه ماوراء بنفش و یا پروتئین اسکیمر استفاده نکنید. باکتری های nitrifying آسیب نمی بینند اما سرکوب خواهند شد. پس از درمان، تعویض آب جزئی انجام دهید و از Axxxxxxx Bxxxxx استفاده کنید تا دوباره باکتری های nitrifying را تقویت کنید.

همچنین بر روی برچسب این بطری عناصر فعال اسید اسکوربیک نشان داده شده است. چنانچه شما نمیدانید که اسید اسکوربیک چیست، احتمالاً شما آن را با نام معمولی ویتامین C شنیده اید. من نتوانستم هیچ گونه مرجع دیگری برای استفاده از اسیداسکوربیک یا ویتامین C برای مبارزه با آمیل اودینیوم پیدا کنم.

گزینه درمانی 9: اشعه ماوراء بنفش

اشعه ماوراء بنفش می تواند دینوپورهای عفونی آزد و شناور در آب را از بین ببرد، اما استفاده از آن به عنوان یک راه حل درمانی دارای اشکالاتی است که در مورد کریپتوکاریون ها نیز وجود داشت. بدیهی است که از دستگاه های uv می توان برای کنترل گسترش بیماری در یک مخزن که از فیلتراسیون مرکزی بهره می برد استفاده کرد، اما بعید است که در درمان ماهی و یا کنترل شیوع انگل از ماهی به ماهی در آکواریوم اصلی تاثیر گذار باشد.

گزینه درمانی10: ازون

من خیلی درباره ازون صحبت نمیکنم. ازون نیز مشابه اشعه ماوراء بنفش است، همان گونه که اکثر افراد از آن برای درمان و پیشگیری از بیماری استفاده می کنند، از آن به عنوان یک ضدعفونی کننده نیز استفاده می کنند. به نظر من، به هرحال، ممکن است که کمی از یک دستگاه یو وی موثرتر باشد، زیرا مراقبت و نگهداری از ازون به مانند یو وی نیست، اثربخشی نور لامپ uv پس از مدتی کاهش می یابد و گاهی نیز بر اثر کثیف شدن قاب لامپ، نفوذپذیری آن کاهش پیدا کرده و مانع از اثرگذاری آن بر روی انگل ها می شود. با استفاده از یک ژنراتور ازون و یک مانیتور یا کنترل کننده ORP، قادر خواهید بود که اثربخشی ازون را دنبال کنید. بدیهی است که می توان از ازون برای کنترل شیوع بیماری در آکواریوم استفاده کرد.

روش درمانی 11: کنترل بیولوژیکی

در حالی که در محافل آکواریوم این عقیده رایج است که ارگانیسم های پاک کننده مانند گوبی هایElacatinus (گوبی نئون)، راس های Labroides و میگوی کلینر می توانند به درمان بیماری هایی نظیر کریپتوکاریون و آمیل اودینیوم کمک کنند، این باور بی پایه و اساس است. نه کریپتوکاریون و نه آمیل اودینیوم، هیچ یک به طور معمول در حیات وحش یافت نمی شوند، و این به این معنی است که هیچ ارگانیسم پاک کننده ای از انگلی که به ندرت در دسترس است تغذیه نمی کند. به علاوه، ثابت شده که گونه های گوبی Elacatinus و راس های Labroides در حیات وحش تقریباً به طور انحصاری از ایزوپادها تغذیه می کنند، بنابراین شانس مبارزه آن ها با پاتوژن های معمول در آکواریوم بعید به نظر می رسد. همچنین، ماهی های پاک کننده به همان اندازه که ادعا می شود که به ماهی های دیگر کمک می کنند، نسبت به عفونت حساس هستند. یکی از نشانه های ماهی آلوده، از دست دادن اشتها می باشد که این ماهی های پاک کننده را بی فایده می کند.

روش درمانی12: آب اکسیژنه ( هیدروژن پراکسید)

این روش درمانی یکی از جدیدترین ایده ها برای درمان آمیل اودینیوم است و به نظر من یکی از جالب ترین و امیدوار کننده ترین هاست. در مطالعه ابتدایی، 20 مورد ماهی جوان (polydactylus sexfilis) مبتلا به بیماری آمیل اودینیوم مورد استفاده قرار گرفتند. آن ها به طور تصادفی در چهار مخزن آب مجزا تقسیم شدند. در یکی از مخزن های کنترل شده، هیچ درمانی صورت نگرفت. ماهی مورد بررسی قرار گرفت و میانگین میزان 16.2±16.6 تروفونت را در هر بافت زنده ماهی نشان داد. ماهی هایی که در سطوح مختلف هیدروژن پراکسید قرار گرفته بودند نیز مورد بررسی قرار گرفتند و میانگین میزان 38.7±35.6 تروفونت را در بافت زنده خود نشان می دادند. جریان آب در سه مخزن درمانی متوقف شد و آن ها در هیدروژن پراکسید با غلظت های 150، 75 و 300 پی پی ام قرار گرفتند. ماهی ها به مدت 30 دقیقه در معرض هیدروژن پراکسید قرار گرفتند و سپس مجدداً جریان آب به مخازن برگشت داده شد. در عرض یک ساعت بعد از درمان، تمام ماهی هایی که در معرض 300 پی پی ام هیدروژن پراکسید قرار داشتند، از بین رفتند، اما ماهی هایی که در معرض 75 و 150 پی پی ام قرار داشتند، بدون هیچ گونه تلفاتی درمان شدند. ماهی هایی که زنده مانده بودند، بلافاصله بعد از درمان مورد بررسی قرار گرفتند و هیچ نشانه ای از انگل در بدن آن ها یافت نشد. در روز بعد مجدداً آن ها مورد بررسی قرار گرفتند. ماهی هایی که تحت درمان بودند از عفونت ها رهایی پیدا کرده بودند، در حالی که در ماهی های دیگر شاهد افزایش تروفونت ها بودیم. آزمایش دیگری در یک سالن که در آن ماهی ها مریض می شدند صورت گرفت. دانشمندان از مخزنی استفاده کردند که حاوی ماهی های آلوده به میزان 16.3±13.3 تروفونت در بافت زنده خود بودند. این ماهی ها به مدت 30 دقیقه در معرض 75 پی پی ام از هیدروژن پراکسید قرار گرفتند. یک روز پس از آن، شمار تروفونت ها به میزان 0/6±7/4 کاهش یافت. پس از شش روز، شمار آن ها به 1.0±1.0 رسید. در این مرحله ماهی ها به وسلیه 75 پی پی ام هیدروژن پراکسید عقب نشینی کردند. روز بعد از مرحله دوم درمان، هیچ اثری از تروفونت ها یافت نشد. از آن جا که تحقیق کنندگان درباره تاثیر هیدروژن پراکسید بر تروفونت ها تردیدی نداشتند، در این مرحله ماهی ها را به مخزنی تمیز انتقال دادند. سپس برخی از این افراد یک آزمایش را بر روی (Mugil cephalus) فراهم کردند. آن ها نخست اثر هیدروژن پراکسید را بر روی ماهی های سالم مورد بررسی قرار دادند. سه گروه از 10 ماهی سالم به مدت 30 دقیقه در معرض 75، 50 و 25 پی پی ام از هیدروژن پراکسید قرار داده شدند. بعد از 24 ساعت، میزان بقا به ترتیب 20، 50 و 70 درصد بود. سپس آن ها تصمیم گرفتند که 25 پی پی ام از هیدروژن پراکسید را در یک مخزن بزرگ پرورش لارو آزمایش کنند. این مخزن حاوی 3000 لیتر آب و در آن تقریباً سه ماهی به ازای هر لیتر نگهداری می شد. این مرکز قبل از آزمایش 200 تا 1000 تلفات ناشی از آمیل اودینیوم را در طی یک هفته تجربه کرده بود و این در حالی بود که میزان تلفات به طور استاندارد باید روزانه 0.002% باشد. ماهی ها به مدت 30 دقیقه بوسیله 25 پی پی ام هیدروژن پراکسید درمان شدند. ظرف مدت سه روز، میزان تلفات به کمتر از 10 تا در روز کاهش یافت. حالا قبل از اینکه همه شما به اتاق پزشکی بروید، لطفاً به خاطر داشته باشید که این روش درمانی در بهترین حالت آزمایشی است. در این روش درمانی، اور دوز شدن یا استفاده ی بیش از حد براحتی می تواند موجب تلفات سنگین شود. من منتظرم تا تحقیقات بیشتری در مورد میزان تحمل گونه های مختلف دریایی به هیدروژن پراکسید انجام بگیرد. فقط در حال حاضر تا زمان روشن شدن این قضیه، من استفاده از هیدروژن پراکسید را توصیه نمی کنم. اگر تصمیم دارید که استفاده از آن را امتحان کنید، ممکن است به راحتی زندگی تمام ساکنین آکواریوم خود را به خطر بیاندازید. من این روش را به فقط به این دلیل که این روش پس از آمازیش های بیشتر، چشم انداز امیدوار کننده ای را حفظ خواهد کرد. اگر به وسیله این روش درمانی آکواریوم خود را از بین بردید، بعداً پیش من گریه نکنید.

روش درمانی13: فلاشینگ و تقریبا تاریکی

فلاشینگ اصطلاحی است که برای توصیف روش مورد استفاده برای ماهی های خوراکی در زمانی که به یک بیماری انگلی در یک سیستم باز مبتلا می شوند، استفاده میگردد. این یک تلاش ساده به منظور گردش آب سریع برای قطع چرخه حیات انگل در مخزن است. در روش دیگر، آن ها کوشش می کنند که انگل هایی را که به ماهی ها متصل نیستند را به دریا برسانند. این استراتژی بسیار در بهترین حالت موفق است. دلایل آن ساده هستند. تعداد دینوپورهای آزاد و شناور در ستون آب با هر تعویض آب رقیق می شوند، اما آن ها فقط رقیق شده اند. هنوز هم به اندازه کافی آن ها تکثیر می شوند. شما ممکن است که فکر کنید این روش به میزان بالاتر می تواند بازدهی را بهبود بخشد، اما این غیر ممکن است زیرا به این ترتیب باید 100% آب را تغییر دهید. اگر می خواهید ریاضیات پشت این بیانیه را مشاهده کنید، اسکوبال “مهندس سیستم آبزیان” توضیحات بسیار خوبی در این زمینه می دهد. بنابراین، چرا این روش در وهله اول استفاده می شود؟ خب اول به خاطر این که، راحت و ساده است. آب تازه دریا برای حفظ کیفیت آب پمپاژ می شود. همچنین با توجه به رقیق شدن دائمی، تلاش برای درمان شیمیایی در یک سیستم باز دشوار خواهد بود، زیرا عامل شیمیایی نیز دائماً رقیق می شود. پس این روش احتمالاً یک شکست کامل خواهد بود؟ نه، واقعاً نه. برخی محققان پیشنهاد می کنند که این تکنیک را برای موفقیت بیشتر تغییر دهید، و این اصلی ترین دلیلی است که من میخواهم در مورد آن بحث کنم. در آزمایشات به وسیله Pacific Threadfin در هاوایی، دانشمندان تلاش کردند تکنیک فلاشینگ را انجام دهند، اما با یک تغییر: محل ماهی ها را می پوشانند تا سطح نور را تقریباً به تاریکی برسانند. در پشت این ایده این بود که نور کم شرایط نامطلوبی برای جلبک هاست. این به نوبه بر غلظت تومونت ها که به بستر چسبیده اند، غلبه می کند و آن ها را به سمت دریا سوق می دهد. نخستین آزمایش به وسیله 26 ماهی آلوده که در یک مزرعه پرورش ماهی با بیماری آمیل اودینیوم مواجه شده بودند، استفاده شد. آن ها به دو گروه مساوی تقسیم شدند. ماهی هایی که در معرض نور خورشید قرار داشتند، افزایش تعداد تروفونت را نشان می دادند، در حالی که آن هایی که در تاریکی نگهداری شدند، کاهش شمار تروفونت ها را نشان می دادند. پس از این آزمایش، مزرعه به سختی بسیاری از مسیرهایش را پوشش داد و آن ها نیز به میزان چشمگیری تلفاتشان کاهش یافت. پس از آن، این مزرعه تمام حیوانات خود را پوشاند و از آن به بعد، بیش از یک سال است که آمیل اودینیوم شیوع نداشته است. توجه داشته باشید، در حالی که آمیل اودینیوم یک داینوفلازت است، محققان به این نتیجه رسیده اند که انگل ها در نور کم قادر به فتوسنتز نیستند.

نتیجه:

امیدوارم که به اندازه کافی گزینه های درمانی موجود برای مقابله با این انگل را پوشش داده باشم. من به شدت از آکواریوم دارها میخواهم که رویکرد پیشگیرانه داشته باشید. حداقل به مدت یک ماه یا ترجیحاً به مدت طولانی تر تمام موجودات جدیدی که به آکواریوم معرفی می کنید را قرنطینه کنید. برای تشخیص نشانه های این عفونت، ماهیان خود را از نزدیک زیر نظر بگیرید. و در نهایت، آماده باشید تا در صورت مشکوک شدن به وجود این بیماری در آکواریومتان سریعاً با یک روش درمانی اثبات شده با آن مقابله کنید. تا این لحظه، تنها مس و کلروکین دی فسفات موثر بوده اند و به اندازه کافی برای استفاده کردن امن می باشد. من امیدوارم که هیدروژن پراکسید بیشتر مورد مطالعه قرار گیرد، زیرا معتقدم که هیدروژن پراکسید پتانسیل لازم را به عنوان یک روش درمانی بی خطر برای مرجان ها را دارد، اما به هرحال باید آزمایشات بیشتری درباره آن صورت گیرد.